Der Schäng saht:
Ich han ene neue Himmel gesinn un en neu Ääd.
Der ehschte Himmel un de ehschte Ääd sin fott,
un och et Meer es nit mih do.
Ich soh de hellige Stadt, et neue Jerusalem,
vum Herrgodd her us dem Himmel erav kumme;
die Stadt soh us wie en Braut,
die sich för ehre Tuppes opkladunjelt hät.
Do dät ich en laute Stemm vum Himmelsthron her höre:
Luurt, de Wonnung vum Herrgodd medden unger de Minsche!
Hä well ganz noh bei inne wonne
un se solle sing Volk sin.
Un Hä, der Herrgodd selver, well bei inne sin.
Hä well all die Trone, die se gekrische han, avputze.
Der Dud hätt kein Chance mih;
un et weed och kein Troor mih gevve,
kei Klage un kei Möhsal.
Denn wat fröher wor, is vörbei.
Hä, dä op dem Thron setz, saht:
Luurt, ich maache alles neu.

Dat sin hellige Wörd.